ნინო ხარატიშვილის დრამატურგიული თხრობის მანერა ხარისხიან პროზასთან შეხების განცდას აჩენს უმალ, პირველი წინადადების წაკითხვისთანავე და ამავე დროს, ან იქნებ სწორედ ამ მიზეზის წყალობითაც, უაღრესად სცენიურია. ომის, სიყვარულისა და მარტოობის თემატიკა ისეთ დასამახსოვრებელ მხატვრულ სახეებსა და ისტორიებს სთავაზობს მკითხველს, რომ შეუძლებელია ფიქრმა არ აგიყოლიოს, არ შეგძრას იმ კითხვებმა, რასაც დიდი ოსტატობით, ლიტერატურისა და თეატრალური ხელოვნების ღრმა ცოდნით გვაწვდის გერმანიაში მოღვაწე ჩვენი ახალგაზრდა თანამემამულე. წიგნში გაერთიანებული ოთხი პიესა ერთ ესთეტიკურ სივრცეს ქმნის, ამბიდან ამბამდე გვამოგზაურებს ადამიანური ვნებებით დამუხტულ, იდუმალ სამყაროში და იქიდან გვესაუბრება მარადიულსა და მნიშვნელოვანზე, რადგან „დრამატურგიული ტექსტი“ კი არა (როგორც მიგვაჩვიეს ამ ტერმინს), ნამდვილი ლიტერატურაა, აკადემიურიცაა თავისი ბუნებით და ავანგარდულიც ამავდროულად, ჭეშმარიტადაა განცდილი, გულისგულშია გამოტარებული, აქვს უნარი თანაგანცდაში „შეითრიოს“ მკითხველი, გააჩნია თავისი ფერი, განწყობა, ატმოსფერო, ხელწერა. ეს იმ ტიპისა და რანგის შემოქმედებაა, რომელიც პლანეტის სხვადასხვა კუთხიდან შესაძლოა სხვადასხვაგვარად ჩანდეს კიდეც, მაგრამ ერთმნიშვნელოვნად საინტერესოა ყველასთვის“. (ირაკლი სამსონაძე) წიგნი გამოიცა საქართველოს კულტურის და ძეგლთა დაცვის სამინისტროსა და გოეთეს ინსტიტუტის მხარდაჭერით.
