ამ წიგნში დათო ტურაშვილის ღიმილიანი და იმავდროულად, სევდიანი მოგონებებია თავმოყრილი, რომელიც მწერლის სტუდენტურ ცხოვრებას აღწერს. მოგონებები იმდროინდელ საქართველოზეა, რომლისგანაც თითქოს ოცი წელი გვაშორებს და მასში აღწერილი ამბებიც ზღაპარივით უნდა მოგვეჩვენოს, თუმცა ეს ყველაფერი მაინც ძალიან ახლობელია, რადგან, ავტორისავე სიტყვებით, თავისუფლებისთვის სულ ვიბრძვით და მოვიპოვებთ, მაგრამ ყოველთვის ვკარგავთ და მერე თავიდან ვიწყებთ. სწორედ ამიტომ, თავისუფლებისთვის ბრძოლა დღესაც ისეთივე ახლობელია ჩვენთვის, როდესაც მაშინ, როცა მთელი საქართველო ქუჩაში იდგა იმ იმედით, რომ დიდი ხნის წინათ დაკარგულ დამოუკიდებლობას მოიპოვებდა და ყველაფერი მოგვარდებოდა. თუმცა აღმოჩნდა, რომ დამოუკიდებლობის დეკლარირება თავისუფლებას ჯერ კიდევ არ ნიშნავს, და ამიტომაც, ბრძოლა ისევ გრძელდება...